Neden okuyorum ki bunu şimdi? Ne katacak bana? Şu an hangi ruh halindeyim kim bilir ki kimse bilemez ve hatta şu an her an bırakabilirim okumayı ama bırakmıyorum. Gene de inanmıyorum herhangi bir yazının beni derinlemesine içine alacağını şu an. Şimdi. Evet ben bir yazarım ve seni istiyorum. Beni oku istiyorum. Çünkü benim de ihtiyacım var beni anlayan birine. Bir yabancının beni anlamış olmasına ihtiyacım var. Bunu anladım ve bunu şimdi anladım. Bazen sen dili ile bazen ben dili ile yazacağım. Karışacak. Önemli değil. Anlamanın en iyi yolu karışmak bence. O kadar çok bence var ki yazı dünyasında hangisi ben hangisi sen hangisi biz belli değil. Canı isteyen canının istediği kadar alır. Aldığını da söylemez. Söylemesine de kimse karışmaz. Yazı dünyası inanılmaz özgür bir ülke. İnanılmaz. Şimdi inandım. Bir yazı beni içine çekebilir. Özgürse çekebilir. Özgürlük insanın özünde var. Uzakta değil. Yazı özgürdür. Yazı direniyorsa anlaşılmaya karşı, ya ben ya da sen ve hatta biz değilizdir özgür. Korku, kaygı, duygu... Duygu nerede? İçimde. Nereden anlıyoruz? Sözde. Söz nerede? Yazıda. Burada. Uzak değil. Şimdi ve burada. Merhaba, Zerrin ben. Yazışalım mı? Yazasım geldi.